استیضاح کردان و اتفاق امروز در مجلس: دروغ و تقلب دولت احمدی نژاد و سقوط اخلاقی جامعه

ابتدا خواندیم که امروز، چهارشنبه، یک کتک کاری در مجلس پیش آمده و یکی از نمایندگان، آقای رحیمی معاون احمدی نژاد را کتک زده است. سایت «الف» خبر داد که نمایندگان او را از مجلس بیرون انداخته اند. بعد گفتند که آقای عباسی، مدیرکل دفتر دولت کتک خورده است. سپس خبر آمد که کسی کتک نخورده است بلکه جروبحث پیش آمده است. به هر حال هر چه می خواهد اتفاق افتاده باشد، این آقای رحیمی که دوست کردان نیز هست و همچون او از دانشگاه آکسفورد نیز دکترا گرفته است، امروز در مجلس به سراغ تک تک نمایندگان می رفت و با پچ پچ درگوشی، یک چک 5 میلیون تومانی به آنها می داد و روی دو رسید امضاء می گرفت که یکی از دو رسید را زیر آن یکی مخفی کرده بود به گونه ای که متن برگ زیر دیده نمی شد. برگ رو متن دریافت پول توسط آن نماینده برای کمک به یک مسجد (حقه بازی دینی را ببینید!) بود و برگ زیر متنی بود خطاب به لاریجانی، رییس مجلس، در مورد انصراف از استیضاح کردان. یعنی بدون اطلاع نماینده از او امضاء می گرفتند که از استیضاح کردان صرف نظر کرده است. حقه بازی و ژرفای انحطاط را ببینید!

عوض حيدرپور نماينده مردم شهررضا که هر دو برگ را امضاء کرده بود، پی گیر جریان می شود و درگیری این گونه پیش می آید. جالب تر اینجاست که آقای لاریجانی کاملا اتفاقی بیرون رفته بود که شاهد این جریان نباشد.

لجن زاری برپا کرده اند که خودشان نیز حالشان به هم خورده است. چیزی که توجه مرا جلب می کند، سقوط اخلاقی است که از زمان احمدی نژاد بسیار بیشتر شاهد آن هستیم.این سقوط اخلاقی که با صعود فرهنگ مبتذل و عقب مانده جناح احمدی نژاد به دولت در آنجا حاکم شد، کم کم سایر ابعاد جامعه را فرا گرفته است. اگر کاری مثلا بیست سال پیش زشت بود و غیر قابل تصور، ده سال پیش قابل تحمل و از چند سال پیش دارد قابل قبول می شود و اکنون جامعه در برابر چیزهایی بی تفاوت شده است که یک هزارم آنها در اروپا و بسیار جاهای دیگر دست کم به استعفای دولت می انجامد. اگر حکومتیان در سال های پیش کار خلاف را مخفیانه انجام می دادند، اکنون دیگر آشکار هر کاری را انجام می دهند و آب از آب نیز در جامعه تکان نمی خورد. پروژه های بزرگ بر خلاف قانون جاری کشور خارج از روند مناقصه به باندها و مافیای حکومتی چون واحدهایی از سپاه پاسداران، بنیاد مستضعفان، آستان قدس رضوی و بسیار سازمان های عجیب و غریب واگذار می شوند و آب از آب تکان نمی خورد. پلیس به بهانه امنیت اجتماعی خود به عامل بزرک ناامنی جامعه تبدیل می شود و به بهانه مبارزه با «اراذل و اوباش» خود همان کارها را می کند و آب از آب تکان نمی خورد. قوه قضاییه که باید دادگستر کشور باشد به همراه آخوندهای متقلب اعلام می کند که افشای جرم، خود جرم است و به این بهانه به سرکوب دادخواهان می پردازد و آب از آب در جامعه تکان نمی خورد. 330 میلیارد تومان در شهرداری تهران در دوران احمدی نژاد «گم» شده است و آب از آب تکان نمی خورد. دهها میلیارد دلار از صندوق ذخیره ارزی ناپدید شده است و آب از آب تکان نمی خورد.

همه چیز دارد وارونه می شود و هر کسی در جامعه بهانه خوب و موجهی دارد که رویش را بگیرد آن سو و بگوید: من خبر ندارم. اینها همه شان این جوری هستند و کاری از ما بر نمی آید.

جالب اینجاست که اپوزیسیون نیز به گونه ای این رفتار غیر مدنی جامعه را توجیه می کند و می گوید: مردم را آن گونه در مشکلات مالی و در آوردن نان روز مشغول کرده اند که دیگر توان و فرصت رسیدن به مشکلات سیاسی جامعه را ندارند. به بیان دیگر این دیدگاه القا می شود که گویا جامعه اکنون تنها چیزی که سرش به آن گرم است، رفع گرسنگی از امروز به فرداست و این گونه ضعف مدنیت جامعه را به حساب مشکلات مادی می گذارند. درست است که اگر کمی در تهران بچرخید مردمی را می بینید که در ایستگاه اتوبوس آنقدر منتظر می شوند که اتوبوس شرکت واحد بیاید که بلیطش بیست تومان است و سوار اتوبوس خصوصی صد و پنجاه تومانی نمی شوند. ولی تهران پر است از ماشینهای بالای صد، صد و پنجاه میلیون تومانی، میلیاردرها و خانه هایی که قیمت  آنها از شهر های بزرگ اروپا نیز بالاتر رفته است. تهران پر است از خانه های در حال ساخت و در هر کوچه ای چندین ساختمان در حال ساخت می بینید. در تهران و ایران مردم فقیر و بسیار فقیر وجود دارند و مردم ثروتمند و بسیار ثروتمند، همان گونه که در هر کشور دیگری اینگونه است و ایران از این نظر خارج از چارچوب نیست، به ویژه که پول نفت بی حساب و پخش بی پشتوانه آن در جامعه برای باج دهی به مردم و ساکت نگاه داشتن آنها، فقر مطلق را بسیار تعدیل کرده است هرچند که پخش پول بی پشتوانه بدون ایجاد تولید و کار تورم را بالا برده است، با این وجود فقر مطلق در ایران بسیار پایین است و نمی توان گفت دلیل بی تفاوتی مردم ایران نسبت به این همه فساد اجتماعی و حکومتی این است که سر مردم را با مشکلات مالی روزمره گرم کرده اند.  با این آسمان و ریسمان بافی می خواهم بگویم که اگر مردم در برابر این فساد اخلاقی حکومت و دولت این گونه بی تفاوت هستند و به طور عموم (نگویید دو نفر همین بغل اعتراض دارند) ککشان هم نمی گزد، به این خاطر نیست که سرشان تنها با مشکلات اقتصادی گرم است بلکه به خاطر ضعف یا نبود فرهنگ مدنی، ضعف تمدن و فرهنگ شهرنشینی و ضعف اخلاقی عمومی است. انسان متمدن با شکم گرسنه اخلاق را نادیده نمی گیرد و زیر پا نمی گذارد. این انسان غیرمتمدن است که با شکم گرسنه «دین و ایمانش» یادش می رود. دیگر نمی دانم که چند نفر در ایران درک مدنی دارند و چند نفر ندارند. وضع ایران این گونه است که همه شاهدیم!

اکنون که این چیزها را می نویسم، یاد «یانوش کورچاک» پزشک لهستانی افتاده ام که در فرصتی دیگر از او خواهم نوشت که به همراه چهل و دو کودک بیمارش به اتاق گاز نازی ها رفت و حاضر به همکاری با نازی ها نشد که به او پیشنهاد کار در اردوگاه و زنده ماندن را داده بودند.

اگر مردم و جامعه انتظارشان از این دولت و از این حکومت با گذشت زمان پایین آمده است، از دید من این گونه نیست که جامعه تمام این زشتی ها، دروغ ها و کلاه برداری های آشکار را تنها به حساب دولت و حکومت بنویسد. این چیزها باعث پایین آمدن سطح اخلاقی تمام جامعه نیز شده است. منش عمومی جامعه پر است از دروغ و ریاکاری در اینجا و آنجا، در این کار و آن کار. سطح انتظار اخلاقی در جامعه چنان پایین آمده است که توجه هر کسی را که از خارج به ایران می آید، فورا جلب می کند و این چیزی است که هر گاه در تهران می گردم، آن را در هر حرکتی در جامعه می بینم.

اگر بخواهم این رشته را دنبال کنم، پایانی نخواهد داشت!

ببینیم افتضاح امروز احمدی نژاد و باند دزد و ریاکارش را چگونه می خواهند جمع و جور کنند.

این نوشته را به بالاترین بفرستید