فرار بن علی رییس جمهور تونس از کشور

من از تونس چیز زیادی نمی دانم و آنجا نیز تاکنون نبوده ام. هر چه می دانم از رسانه ها و شنیده هاست. چند سال پیش که در چین بودم با یکی از همکارانم از تونس آشنا شدم که زنی بود زیبا به نام نادیا و از جامعه پر جنب و جوش و نوگرای تونس می گفت. در دورانی نیز که در عربستان سعودی بودم،  هرگاه در میان همکاران عرب که از کشورهای گوناگون بودند، سخن از تونس می آمد، لبخندی بر لب برخی می نشست و دست کم چند متلک و شوخی با مردم تونس می شنیدی. تا این که یکی از همکاران برایم توضیح داد که مردم تونس چندان مذهبی نیستند و درکشان از اسلام درکی است آزاد و بنیادگرایی در آنجا قوی نیست. برایم جالب بود. البته می دانستم که در شمال آفریقا سکولاریسم ریشه دارد و قوی است و این کشورها آزادی های فرهنگی بسیاری دارند.

یک مورد دیگر برایم روشن است: از رییس جمهورهای مادام العمر که تنها در خاورمیانه و چند کشور مشابه دیگر یافت می شود، بدم می آید. اینهایی که چیزی را از دنیای متمدن می گیرند، آن را دست و پا شکسته کپی می کنند و می خواهند سر جهان را شیره بمالند که ما هم رییس جمهور داریم. البته تفاوتش با رییس جمهورهای شما غربی ها این است که مردم از زمانی که این رییس جمهور به زور توپ و تانک آمده، او را چنان دوست دارند که هر چهار سال او را با %98 رای برمی گزینند. هر زمان هم که مرد، پسرش را با %98 برمی گزینند. همه حسنی مبارک را دوست دارند و حافظ اسد و پسرش را، بن علی را  و …

همه شان را طبیعت نیز برگزیده که همیشه جوان بمانند و مویشان به امر رنگ، چون همین بن علی و حسنی مبارک همیشهصد در صد سیاه بماند.

دیکتاتورها همیشه احمق هستند.

اکنون پس از چند روز تظاهرات و درگیری در تونس که با خودسوزی جوانی تحصیل کرده بیکاری که دستفروشی می کرد و بساطش را پلیس ضبط کرده بود، شروع شده بود، بن علی، رییس جمهور دائمی تونس پس از آن که نتوانست با چند قول مردم را آرام کند، سرانجام دیروز از کشور گریخت. حال نخست وزیر تونس اداره کشور را بر عهده گرفته است. ببینیم چه می شود. شاید آقای نخست وزیر به زودی با %5/98 درصد انتخاب شود.

راستی آقای خامنه ای، تو و آن دلقک رییس جمهورت  شنیده اید که در تونس برخی مردم دستبند های سبز بسته بودند و شعارهایشان شبیه جنبش سبز ایران بود؟