حسنی مبارک «از ببر پیاده شد»

وینستون چرچیل زمانی گفته بود: «دیکتاتورها سوار ببر هستند و جرات پیاده شدن ندارند. اما ببر نیز هر لحظه گرسنه تر می شود.»

اگر حسنی مبارک این سخن را می شناخت و کمی اندیشه پشت آن را می فهمید، شاید این گونه رفتار نمی کرد که کرد. اگر سه هفته پیش می رفت، احترامش بیشتر می بود تا هفته پیش. اگر دیشب می رفت، احترامش بیشتر می بود تا اکنون در این لحظه ها که شاید بشود گفت با اردنگی در پشت صحنه رفتانده شد تا شاید بلای نیکلای چائوشسکو بر سرش نیاید و کشور را آشوب فرانگیرد.

اما از سوی دیگر، نگران هستم. اکنون در تلویزیون شادی مردم را می بینم که همه جا را فرا گرفته است. اما فردایی نیز در کار است که نگران کننده است. حسنی مبارک هر چه بود، ثبات منطقه را نیز تضمین کرده بود. تنها آزادی مردم مصر طرح نیست، بلکه امنیت منطقه نیز مهم است. در کشوری که به برکت سی سال حکومت حسنی مبارک نه اپوزیسیون منسجم دارد و نه جامعه مدنی رشد یافته، همه چیز امکان پذیر است. هر چند که مبارک قدرت را به شورای نظامی واگذار کرده است و ارتش مصر نیز نزد مردم محبوب است، اما که می تواند تضمین کند  که یک ژنرال حسنی مبارک دیگر خود بر قدرت ننشیند و جمهوری موروثی دیگری به راه نیاندازد؟ که تضمین می کند که اخوان المسلمین که به برکت منفور بودن حکومت اسلامی ایران و آخوندهایش خود را مدرن و دمکرات نشان می دهد، با گرفتن قدرت تبدیل به طالبان مصری و جمهوری اسلامی نشود، مگر خمینی هم از همین سخنان خوب در پاریس نمی گفت؟ که تضمین می کند که درگیری قومی به راه نیفتد و یا اسلام گرایان، مصر را به جنگی با اسراییل نکشانند؟ که می خواهد این بلبشو را هدایت کند؟ این ها همه دستاوردهای سی سال آقای حسنی مبارک است که بر خلاف سخنان متکبرانه دیشب نیز تنها و تنها کماکان به حفظ قدرت خود می اندیشید و تکه تکه اینجا و آنجا آزادی هایی ببخشد، همان گونه که دیشب می گفت: دستور دادم که بند های فلان و فلان و فلان قانون اساسی حذف شود. مبارک با کسانی سخن می گفت که به او گوش نمی  دادند و او نیز آنها را نمی دید که اگر می دید شاید دگر می گقت.

عجب قانون اساسی است که یک نفر در برابر دوربین های تلویزیون و با پخش زنده در تمام جهان، قانون اساسی را با دستور تغییر می دهد.

حسنی مبارک که به هر رو عامل ثبات کشور و منطقه نیز بود، می توانست سه هفته پیش خود رفرم های اساسی را آغاز کند، آن را رهبری کند و با احترام کناره گیری و نامی از خود در تاریخ بر جای گذارد. به جای آن در چند روز کاری کرد که دیشب صدها هزار نفر در میدان التحریر در برابر تلویزیون های جهان کفش هایشان را به او نشان دادند. این کار نشان گر بیشترین نفرت در فرهنگ عرب است.

مصر اکنون وارد یک دوره تاریخی حساس شده است. خاور میانه دوران حساسی را می گذراند و ما نیز 25 بهمن را دریابیم!

(عکس ها از اشپیگل آنلاین برگرفته شده اند.)