احمدی نژاد و روح انسان خاورمیانه ای

آدرس این نوشته در رادیو صدای آلمان

شما غافلگیر شدید وقتی احمدی نژاد رییس جمهور شد؟ من که شدم.

غافلگیر می شوید وقتی می بینید که احمدی نژاد در میان عموم مردم خاورمیانه طرفدار دارد؟ من نه!

راننده تاکسی بنگلادشی که مرا به فرودگاه ریاض می رساند، از این که من ایرانی هستم، به وجد می آید و بلافاصله شروع به تعریف از جناب احمدی نژاد می کند. در حالی که شاید تعداد واژه های انگلیسی اش به 50 تا هم نرسد، تمام مسیر 45 دقیقه را در ساعت 2 صبح به احمدی نژاد و خوبی هایش و ایران قدرتمند در منطقه اختصاص می دهد. حرفهایش هم مثل بقیه طرفداران انترناسیونال احمدی نژادی در کشورهای عربی، پاکستان یا بنگلادش یکی است. همه شان از این که یکی پیدا شده است که می خواهد بمب اتمی روی اسراییل بیندازد و آنجا را از روی نقشه پاک کند، خوشحالند. خود او که هیچ گاه نگفته است که چنین هدفی دارد. ولی اینها امید بسته اند که دارد.

من بیشتر به جای آن که به حرفهای تکراری که مال خودش هم نیست، گوش دهم، سعی می کنم این را بفهمم که در ذهن و روح او چیست که احمدی نژاد را برایش جذاب می کند. اولین سوال که به ذهن من می رسد این است که این بشر به جای آن که کنجکاو و جستجوگر باشد و مرا سوال پیچ کند و سعی کند از اسطوره اش بیشتر بداند، چرا دارد مرا درس می دهد؟ مگر من همشهری قهرمانش نیستم؟ نه کنجکاو نیست. در اصل احمدی نژاد به عنوان یک شخص برایش اهمیتی ندارد که او بخواهد بیشتر بداند. او آنچه را که لازم دارد را می داند و نکته همین جاست.

از بنگلادش آمده است. خانواده اش را آنجا گذاشته و هر 2 یا 3 سال به آنها سرمی زند. تازه اگر صاحب کارش به او اجازه خروج از کشور بدهد. 11 سال است که زندگیش اینجور است. نمونه هایی چون او که از بنگلادش، پاکستان یا سری لانکا و یا جای دیگر به عربستان سعودی و دیگر کشورهای کنار خلیج فارس آمده اند، تعدادشان به میلیونها می رسد. تمام شغل های ساده و پست این کشورها در دست اینهاست و احساس حقارت، ترس و تسلیم در همه رفتارشان جاریست.

این که می گویم به وجد آمده بود، اغراق نیست. اینها از این که کسی آمده است که حرف آنها را می زند از خود بیخود شده اند. شاید برای اولین بار در زندگیشان احساس می کنند که کسی هستند. کسی آمده و حرف دل تاریخی آنها را می زند. کسی آمده که پول را تقسیم می کند، بمب را تقسیم می کند، موشک را تقسیم می کند و اعتماد به نفس را تقسیم می کند. اهمیتی ندارد که کیست و نامش چیست. می خواهد نامش همانند این نام غیر قابل تلفظ احمدی نجاد باشد یا صدام حسین. مگر همین ها شادی نکردند آنگاه که سردار قادسیه با دنیا درافتاد و از جمله چهار موشک اسکاد هم به اسراییل فرستاد؟

احمدی نژاد نماینده آنهاست. اینجاست که احساس قدرت می کنند. یکی از میانشان برخاسته که قرار است بمب اتمی اسلامی بسازد، اسراییل را نابود کند وآمریکا را از منطقه فرار دهد.

یادتان هست آن زمانی که آن گروه خاورمیانه ای دیوانه فاجعه 11 سپتامبر را آفریدند، در بسیاری از کشورهای اسلامی مردم پایکوبی کردند؟ مگر دلشان خنک نشده بود؟ این صحنه به قدری زشت و نفرت انگیز بود که وقتی یک گروه کوچک و ناچیز به همدردی در میدان محسنی تهران شمع روشن کردند، انعکاس جهانی یافت.

این راننده بنگلادشی یک نمونه ساده است.برخی (نه همه) همکاران فلسطینی، اردنی، سوری، مصری یا پاکستانی من نیز حرفهای مشابه می زنند ولی کمی که بگردی در میان اندیشه آنها نیز این بن بست تاریخی را، این تناقص افکار و معیارهایشان با دنیای امروز را به روشنی می یابی.

مردم کشورهای عربی که سالهاست از ضعف همه جانبه خود و حاکمانشان در برابر اسراییل رنج می برند، اکنون در انتظار قهرمان اسلامی خود هستند. این که او یک رافضی از سرزمین خورشیدپرست هاست، اهمیت ندارد. ناگهان «بت پرست شیعه» را به عنوان مسلمان چون خودشان می پذیرند. چون قرار است اسراییل را از روی نقشه پاک کند.

کاش این پراگماتیسم را در حل مشکلات واقعیشان داشتند. کاش این اصلا اسمش پراگماتیسم بود و بندبازی نبود.

احمدی نژاد نماد انسان سرخورده خاورمیانه ای است. انسانی که اکنون سربلند کرده و متوجه شده است که از کاروان تمدن، اندیشه، تکنولوژی و رشد عقب مانده است. انسانی که سده هاست حرفی برای گفتن ندارد و اندیشه و ذهنش حتی توانایی توصیف وضعیت فلاکت بارش را هم ندارد، چه رسد به آن که راه حل نیز بیابد. دهه هاست که دایی جان ناپلئون به کمکش آمده، فکر کردن را برایش آسان کرده و یادش داده که به جای نگریستن در آینه، استعمار غرب را مقصر فلاکت خود بداند که او را عقب نگاه داشته و ثروتش را به غارت برده است.

البته دایی جان نیز پیر و فرسوده شده است. چون حرفهایش کهنه شده است و دیگر برش ندارند. او از جمله نمی داند که پیشرفت هند و شرق آسیا را چگونه توضیح دهد. مگر آنها استعمار نشده بودند؟ چه شده است که شرقی ها تنها در 20 سال خود را به نزدیکی غرب رسانده اند؟ چه شده است که چین در زمانی کمتر از سی سال که از شر مائوتسه تونگ و دارودسته ابلهش رها شد، اکنون تبدیل به کارخانه دنیا شده و عربستان سعودی که شاید هنوز هم پولهایش بیشتر از چین باشد، نمی داند که خرما را چگونه باید بسته بندی کرد؟ ولی بلد است که «هیاه امر به معروف و نهی المنکر» راه اندارد و اوباش آن هر هفته 2-3 نفر را در راه دعوت به معروف به قتل برسانند. بلد است که فروش گل سرخ را ممنوع کند. چون گل سرخ نماد انحراف اخلاقی و انحطاط غربی است.

بنگلادشی یا پاکستانی که در جدایی ابلهانه خود از هند و آن جنگهای حیدری-نعمتی شاید تازه فهمیده است که چه کلاه گشادی سر خود گذاشته، در بی هویتی خود اکنون می خواهد آویزان کس دیگری شود تا شاید از درگاه او فرجی بر او حاصل شود؛ هرچند که بمب اتمی هم هیچ کمکی به اعتماد به نفس پاکستانی نکرده است.

انسان سرخورده خاورمیانه ای همواره در گذشته خود زندگی می کند. او که با بی هویتی خود در دهکده جهانی مشکل دارد و حرفی برای گفتن ندارد، گذشته خود را نبش قبر کرده، انرا با آرزوهای دست نیافته حال خود در هم می آمیزد و برای خود نقابی زیبا و طلایی می سازد و با آن در آینه به خود می نگرد و لذت می برد: «ما این بودیم!»

اگر ترک است، به امپراطوری عثمانی می بالد که تا دیوارهای وین نیز رفته بود و سده ها بخشی از اروپا را در اشغال خود داشت. انگار با اندیشه انسان متمدن امروزی این چیزها پز دادن دارد. البته قتل عام 1،5 میلیون ارمنی را هنوز هم انکار می کند و به جای آن که شهامت اخلاقی نشان دهد و جرم خود را بپذیرد، می خواهد جر بزند و بیشتر نشان می دهد که هنوز هم با تمدن و اندیشه انسانی فاصله دارد. به آتاتورک می نازد که پدر ترکیه مدرن است و با کتک و زور کشور را متمدن کرده است. انگار ممنوعیت روسری و شال کمر و اجبار کراوات و کلاه، انسان سنتی قضاوقدری را یک شبه مدرن می کند. یادش رفته که آتاتورک نیز همانند یارش رضاشاه کبیر شیفته هیتلر بود.

اگر عرب است به امپراطوری اسلامی می نازد که تا جنوب فرانسه و اسپانیا رفته بود، که قاشق و چنگال را به دست اروپاییان وحشی داد، که به آنها یاد داد که حمام بروند و ریاضی، شیمی، پزشکی و ستاره شناسی و غیره را به آنها یاد داد. ولی چرا پس از یاد دادن این چیزهای خوب به آنها خودش تعطیل شد و هنوز دوست دارد با دست غذا بخورد؟

اگر ایرانی است که دیگر هیچ! تمدنش دنیا را گرفته و تقریبا هیچ چیز نیست که ریشه اش ایرانی نباشد. نژادش آریایی است (یعنی نژاد برتر) و خوشحال است که آلمانی ها نیز آریایی هستند. چون آنها پیشرفته هستند پس ما هم … حال به او بگو که در زیست شناسی چیزی به نام نژاد آریایی وجود ندارد و این حرفها قرن بیستمی و ساخته نازی هاست. نمی پذیرد. وگرنه با آن خلاء چه کند که ناگزیر به وجود می آید؟

می گوید 2500 سال پیش امپراطوری عظیم داشته ایم از مصر و اتیوپی تا مقدونیه و هند مال ما بوده است. اگر از او بپرسی که 2600 سال پیش چه داشتی نمی داند. چون این حرفها نیز مال خودش نیست و حتی یک کتاب ایرانی مستقل جامع در باره تاریخ خودش هم ننوشته است. هرچه هست را ایران شناسان غربی برایش نوشته اند. ولی می داند که چاپار داشته، فدرالیسم را اولین بار او به کار بسته، به زنان و مردان حقوق برابر می داده. اولین منشور حقوق بشر مال اوست و جایش را در آن ساختمان در نیویورک نیز می داند. قنات را هم او اختراع کرده و در مکزیک و پرو هم مچ مردمان آنجا را گرفته است که کپی کرده بودند.

فقط نمی داند که چرا این اولین بارها خیلیشان آخرین بارها هم بوده اند و هیچگاه تداوم نداشته اند. این را نمی داند.

اعتقاد ژرف دارد که ایرانی از دیگران باهوش تر است و هرکجا می رود همیشه موفق و از دیگران سر است. دوست دارد آویزان تلاش های کسانی شود که جدا از این حرفها راه خود را از این افکار حقیر جدا کرده اند و رفته اند و نامی بر جای گذارده اند. گوش فلک را کر کرده که پروفسور هشترودی شاگرد اینشتین بوده است. خوب بوده است که بوده است. ترا چه؟ برای من این یکی از کودکی همیشه سوال بوده که چرا این که شاگرد آن یکی بوده است پروفسور است و آن یکی هیچ لقبی ندارد.

در حکومت نشسته و می نازد که ایرانیان هر کجا رفته اند، سرفراز بوده اند. هنوز نگفته است که آنهایی که به ژاپن رفته بودند کی بودند و آیا آنها هم سرفراز بوده اند یا نه و آنهایی که اکنون به قطر و کویت می روند چه می کنند. نمی گوید که خود او چه کرده است که اینها کشور را رها کرده و رفته اند. کافی است یک ایرانی (الاصل) در ناسا پیدا شود. این در روزنامه اش گوش فلک را کر می کند. در داخل کشور تمام نیرویش را برای سرکوب و تحقیر زن ایرانی گذاشته، ولی وقتی در مدیریت پروژه مریخ ناسا یک زن ایرانی پیدا می شود این در روزنامه اش شادی می کند و او را مدیر پروژه معرفی می کند. آن زن و دیگر ایرانیان خارج اگر زحمت کشیده اند و جامعه آمریکا هم به آنها امکان رشد داده، مهم نیست. مهم این است که آنها نژادشان ایرانی است.

در جای دیگر نشسته و می گوید هر بلایی سر ما آمده، تقصیر عرب ها و دینشان است که به ما تحمیل کردند. این حکومت اسلامی هم اصلا ایرانی نیست و اینها عرب و عرب پرست هستند. ببین ما پندار نیک و گفتار نیک و کردار نیک داشتیم، نه قصاص و سنگسار و شلاق. ولی از ساسانیان و آخوندهای زرتشتی حکومتی نمی گوید که خون مردم را به شیشه کرده بودند و اگر پندار و گفتار و کردارت با سلیقه آنها نیک نبود، ترا به دستور انوشیروان دادگر وارونه در خاک می کردند. جالب اینجاست که دین شیعه که او آن را به عرب ها نسبت می دهد، کامل ایرانی است و تمام ویژگی های اندیشه و منش و شخصیت ایرانی را دارد و شاید بخش مشترکش با دین عرب ها از ده درصد بیشتر نباشد.

می گوید عرب ها دانشمندان و متفکران ما را به نام خود جلوه داده اند. ابن سینا و فارابی و رازی و خوارزمی و غیره مال ما هستند. نمی گوید چرا در دوره سلطه عرب این همه دانشمند در ایران داشتیم ولی در تمام دوران پرشکوه پیش از اسلام یک دانه آدم فسقلی که سرش به تنش بیارزد و یک حرف اندیشمندانه گفته باشد، یافت نشده است. در حالی که یونان کوچک (یا دقیق تر بگوییم، دولت-شهر آتن) که اندازه کشوری که زیر سلطه خود داشت، نصف یونان کنونی هم نمی شد، تمدن امروزی بشری را برای همیشه شکل داده است. تنها اشاره به اندیشه دمکراسی که مال آنهاست، کافی است. اگر من تنها به سواد دیپلم دبیرستان خود مراجعه کنم، نام هایی چون سقراط و بقراط و افلاطون و ارشمیدس و اقلیدس و هرودوت و اپیکور و … به یادم می آید به جز نام هایی که به زبان های دیگر می شناسم و نام فارسی آنها را نمی دانم. ولی برای یافتن یک دانشمند ایرانی پیش از اسلام به درون چاه سیاه می افتم. چرا؟

نمی گوید که همان اندیشمندان نامدار ایرانی از این رو صاحب نام شدند که راهشان را از بلاهت حاکم جدا کردند. نمی گوید که حافظ آنجا حافظ شد که از دروغ و ریاکاری و رندی و تزویر ایرانی بیزار بود و خودش هم به قول خودش آنقدر رند بود که می توانست به طور کامل همه حرفهایش را بزند و ابلهان تا صدها سال و حتی تا امروز هم نفهمند که او چه بار آنها کرده است. حال فردوسی و خیام و مولانا و خیلی دیگران که جای خود دارند.

اگر قرار بود دیگر ملتها هم با انسانهای برجسته شان پز بدهند، انگاه جایگاه ایران و دیگر خاورمیانه ای ها کجا بود؟ ایرلند و اسکاتلند با نیم وجب کشور که فرهنگ آمریکای شمالی را شکل دادند، یهودیان که با جمعیت چند میلیونی و آنهمه قتل عام 17-18 جایزه علمی نوبل دارند و نمی توانی به عرصه علم و هنر و اندیشه پای گذاری و اینشتین، فروید، مندلسون بارتولدی، باب دیلون، گرشوین، هاینریش هرتس، کارل مارکس، شوپنهاور، ولادیمیر هوروویتس، هاینریش هاینه، فرانتس کافکا، هانا آرنت؛ استانلی کوبریک، روزا لوکزامبورگ، آرتور میلر، کارل پوپر و بسیار بسیار دیگر را نادیده گیری، جایگاهشان کجاست؟ یک حساب ساده انجام دهید: نگاهی به مقاله های علمی و آثار خلق شده در تمام زمینه های علمی، فرهنگی و هنری امروز بیاندازید، نویسنده ها را دسته بندی کنید و یک نمودار بکشید و درصد نویسنده ها را نسبت به جمعیت کشورشان حساب کنید. آنگاه جایگاه واقعی امروزی ایرانی و انسان خاورمیانه ای را می یابید، بدون آن که اینجا دیگر امکان برپا کردن گردوغبار تاریخی داشته باشد.

انسان خاورمیانه ای همیشه جملاتش را به ماضی ساده و در بهترین حالت با ماضی استمراری می نویسد: «ما … بودیم. ما داشتیم.» او دچار بحران هویت تاریخی است که اکنون گریبانش را گرفته است. او در مقابل دبگران عقده حقارت دارد. اکنون نیز به دنبال این است که میان بر بزند و بدون زحمت جایی برای خود بگشاید. او که در تاریخ قرنهاست که کار نکرده است و اهل زحمت کشیدن نیست، اکنون دنبال معجزه می گردد. حال این معجزه هاله نورانی دور سر یک آدم دماگوگ چون احمدی نژاد باشد.

از نظر من اشکال انسان خاورمیانه ای به اسراییل تنها بر سر فلسطین و زمین نیست. اسراییل عذاب وجدان انسان خاورمیانه ایست. چون آنها در نیم وجب سرزمین توانسته اند 60 سال نه تنها در مقابل یال و کوپال 200 میلیون عرب مقاومت کنند و حقارتشان را به رخشان بکشند، بلکه یک کشور نمونه از خیلی جنبه ها بسازند. البته زحمت آن را هم یهودیان اروپایی کشیدند و بخش خاورمیانه ای بیشتر میان بر زد. نگاهی به برخی عربهای اسراییلی که 18% جمعیت را تشکیل می دهند، بیندازید. هنوز برخی از آنها در چادر زندگی می کنند و دولت جرات این که در مسیر کوچ سالیانه آنها جاده بکشد را ندارد، مگر این که برای عبور شترهایشان در مسیر همیشگی پل یا زیرگذر بگذارد. آن دوتا و نصفی مرتجع و افراطی یهودی هم که آتش جنگ را دامن می زنند و خواب اسراییل بزرگ را می بینند، خیلیشان ریشه در همین خاورمیانه دارند و از همین فرهنگ هستند.

البته دایی جان ناپلئون به ما یاد داده است که اسراییل تنها نیست و پشتش صهیونیسم جهانی، محافل قدرتمند مالی و دولت آمریکا قرار دارند. همه اش درست! ولی چرا شما از این چیزها ندارید؟ محافل مالی قدرتمند شما کجا هستند؟ اگر دشمن مشترک دارید وحدتتان کجاست؟ شصت سال درگیری بدون هیچ نتیجه ای با اسراییل هنوز هیچ یک از شمایان را به فکر فرو نبرده که شاید راهتان، روشتان اشتباه است. البته چرا، یک روش جدید برخی از شما اختراع کرده اند. بمب گزاری انتحاری یا به قول دستگاه دروغ پراکنی ایران «عملیات شهادت طلبانه» در مرکز خرید مثلا در اورشلیم. بله این روش جدید است. یادم می آید یکبار یکی از این شهادت طلبان به قول صداوسیما دو «صهیونیست را به هلاکت رساند». البته صدا و سیما این را یادش رفت بگوید که یکی از این صهیونیست ها یک زن جوان 25 ساله بود و آن یکی 3 سال داشت.

سخن طولانی است. به راستی مشکل شمایان در کجاست؟ اندیشمندان شما کجا هستند؟ چرا همواره در هر بازی و رقابتی تقریبا بدون استثنا می بازید؟ پول هم که دارید.آیا مشکل در نبود اندیشه در کردار، در ناتوانی در کار و زحمت نیست؟ آیا مشکل در زندگی کردن در گذشته و ناتوانی در درک امروز نیست؟ آیا مشکل وجود خرافات و ارتجاع و شیوخ شکم گنده و رهبران جهان اسلام و طالبان و القائده و فرهنگ حقارت و قمه بر سر زنی وسنگسار و وجود اشعه موی زن نیست که شما را حقیر و خوار ساخته و از کوتوله هایی چون احمدی نژاد قهرمان می سازند تا راننده تاکسی بنگلادشی در ساعت 2 صبح سر مرا به درد آورد؟

این نوشته را به بالاترین بفرستید